Аз съм
застанал, но не зная защо
и къде заминават бреговете ракитни...
Аз съм,
но ме плиска последна
резеда от вечерно дърво...
Аз съм,
но над мен като възел се сплитат
облаци - ще поплаче небето,
не плачи гръмогласно,
ще събудиш
всички приятели
и пак ще остана,
да допием последното вино на мрака!