Лежа си в леглото, в един дом, в един град, в една страна,
в един свят, в който чешмите капят постоянно,
парите постоянно свършват,
постоянно трябва да мечтаеш, за да не мразиш реалността,
постоянно трябва да вярваш, за да преглъщаш лъжата.
И като политиците си устройвам войни,
превързвам раните си, създавам нови оръжия,
а врагът е като въздуха – вечен и невидим.
И все нещо не ми достига.
Не ми достига обич, за да прегърна врага си,
не ми достига омраза, за да го нападна.