Лицето няма нужда от опори -
ще го опариш, ако го подпреш.
Погалиш ли го - ще ти отговори,
ако го плеснеш - ще си полъх свеж.
Лицето и луната си приличат:
самодостатъчни,недостижими.
Играта на обичам-необичам
сама по себе си ги прави живи.
Луната се усмихва тихо
от стъкленото си каре.
Защо да пиша дълги стихове,
щом ясно е: Обичам те!