Страх ме е с мислите си,
бъдещето аз да предизвикам,
а подсъзнанието ми ги тика.
Зад очите, пред очите бясно прелитат.
Намислям си чудо,
от страх се старая да забравя за него.
Но от надежда, сърцето леко боде го.
За да притихна, по-ниско от тревата дори се наведох.
И в крайна сметка бягам,
но за да стигна тези мисли и това чудо.
Дъхът по пътя се губи,а сърцето препуска лудо.
Бягам към теб- моето измерение друго.