Обрулена
като листо след дъжд
пристягам в скута си
надежди оцелели
след снощното валене
на плътта ми.
Проправям брод в деня
на думите недоизказани
от ходенето ми по тебе.
По мен полепват
само сенките
на пукащи желания.
Пук- пук
като балон се пръскам
и разтварям в себе си.
Отново съм при мен.
И виждам
мокрото стенание на мислите.
От вчера.