мислите прескачат...
погребението,
еднопосочното пропадане,
филм неспиращ
да се прожектира,
едни и същи кадри,
копаят яма,
а ти пробляскващо
сияние
в най - отдалечения
ми ъгъл,
отскачам за точка
светлина,
но мракът досадно
бързо я стопява
и пак и пак отново,
погребението...
докога...