Времето без жал тиктака -
то не пита мен и теб.
Лутаме се често в мрака.
В тоз живот нелеп!
И защо мълчиш смирено,
подскажи ми с поглед, с глас.
Искам утро споделено –
с думи, с порив между нас.
А в душата ми е зима,
в студ скована тя шепти.
Знае! Някъде те има –
и сърце за мен тупти!