по бялото в очите на съдбата виждаш зимата
обрулила с последната мелодия в къдриците на вятъра живота
снежинките са само миг затишие по кожата на влюбения
сълза затъкната в ръкава на излишното
избърсало мечта
от толкоз път и заледени улици
пълзи в нозете на скръбта
пълзи
почти безжизнена човешка ласка
и само топлината под клепачите на утрото
трепти по петолинието на лъча
достигнал устните ми
изпраща сто целувки
искани
от въглен взел дъха ми от жарта на истината