По кожата ти – сребърна роса,
косите ти – кошара за светулки.
Не искам този миг да украся,
излишното далеч ще го търкулне.
Будувам в изумрудено легло,
ухае на гора и на невинност.
Сред тази чистота не би могло
роденото от обич да погине.
Дали ще ме спаси, да не умра,
светулката, която ме целуна?
Душата ми ухае на гора
и твоята прегръща в пълнолуние.
Цвета Иванова