Сбъднатите мечти обричали съзнанието на забвение. Не помнеше откъде беше това, не го разбираше и не му пукаше.
„Дай ми на мен една „жестока” кола, пък ми хвърли съзнанието където си щеш...”
Лъскавото возило се плъзгаше безшумно като летен бриз. Всички се обръщаха. Когато го измъкнаха от черната катафалка, някой промълви сваляйки шапка:
- Жестока кола!