Мъглата измамил
лъча се прокрадна.
Някак съзря ме
и ме открадна.
Понесе ме нежно
нагоре, нагоре
и зърнах отново
мойто Загоре.
Слънцето знае
човека да тачи.
Не иска да вижда
как страда и плаче.
Изпрати ми лъч-
надежда голяма,
да зърна отново
обичната мама.
Слънце, изгрей!
От мене поклон.
Но...
пак съм в мъглата-
на моя балкон.