От старото шивашко огледало
старицата познава тази гостенка.
Надсмива й се ведро на косата.
И смътно, ала някога се знаеха.
Говорят си за дрехи и биета,
припомнят си за мирис на кафе
и за мъжете си, които ги напуснали,
избягали в кафевите портрети.
Гостоприемна беше бялата й стая
до онзи ден, когато най-очаквано,
старицата през рамката премина
към леко посребрената врата.