в гнездо убито след градушка.
И в лапите забързани, лисичи,
до безнадеждност ще се люшкам.
С художника - дъждовен спомен -
без четка ще рисувам утро и
синьото очакване - огромно -
напуканите във гнездото устни.
Дърветата - самотници разумни -
ще коленичат пред тревата
и много нежно, с малко думи,
ще се пречупят сякаш.
Събудено, гнездото ще се сгуши
в косите на пътеките по склона.
Лисичето - уплашено, послушно,
ще бъде само част от спомена.