Прогоненото тяло скита
а душата си остана там,
където мама все за нещо пита.
Стаята,в която исках да съм сам.
Където всеки сняг е топъл
и ласките са нежни във страстта.
Въсторжено изгарям в пъкъла,
забързана пристига старостта.
Където греховете ми прощава,
с усмивка тихата съпруга,
а дъщеря ми вечер обещава,
че утре ще е по добра и друга.
Където с верните приятели
с чашите пресъхнали седим
с нежните си музи във обятия,
акордите безмилосттно рушим.
И пак прогоненото тяло скита,
а душата си остана там,
където песните си питам,
защо понякога съм Много
САМ....