Ïî Êàíàëà âúðâè
„Ñåìåéñòâî Ñîïðàíî”,
âúí ñåðèàëúò „Ïåòêîâ” òå÷å.
Ïðèëèêàòà å â ïîëçà ìàé íà åêðàíà:
Òîíè ïîíå å ìúæêî ìîì÷å….
Ãëåäà ñàìî êþëàôè è ãàôîâå
öåëîêóïíèÿò íè íàðîä
è ñè âèêà:
„Çà ìèíèñòúð íà ìàôèÿòà
ñòàâà ñàìî òàêúâ èäèîò!”
Ïî ñâåòà ìèíèñòðèòå ñà ìèíèñòðè,
à ìàôèîòèòå – ìàôèîòè.
Òóê îáà÷å ñà ðîäñòâåíî áëèçêè
è åäíî èì å ïîòåêëîòî.
Íî äîäåòî
ñ ïîãíóñà ñëóøàìå
ïðèêàçêèòå èì áåçîáðàçíè,
òå íàõàëíî ñè ïúëíÿò ãóøèòå,
ïðåëèâàéêè
îò ïóñòî â ïðàçíî.