Аз трябва пак да тръгвам,
а раницата ми тежи...
Душата- стисната
в каиши,
убиват ми обувките,
боли...
Криле да имах
да политна
над трънените долини,
час по-скоро да достигна
гнездата на сънувани мечти...
Те са някъде отвъд, далече
в небето на самотните орли,
криле да имах, полет вечен,
а раницата тъй тежи...
4.12.2007