По пътя
срещаха ме подивели просяци
и дълго ръфаха
с неосъзнатите си липси.
Не знам какво опазих…
Ето, нося ти
Спасеното,
надраскано на листа.
В дланта ти
ще се пръсне на мълчания.
(до смърт душени
и нахапани до писък)
Две думи са.
Най-шумното признание.
Ще оглушея! Може би и ти...
Пази се.