Тихо, майко, поплачи,
та и Господ да не чуе.
Как убиха твоя син,
как в земята ще го скрият.
Речи, музика, конвои...
Тъй и не разбраха те!
Ти не чакаше героя,
чакаш своето дете.
Слънце беше - свещ да стане!
Сърцето му - на бял камък.
Жива да си - свещ да палиш,
колко още ще прежалиш.
Мъртвите ще ги прежалиш.
Ала внучетата - как?
Те не искаха медали,
искаха да се родят.
Тебе, Господи, се моля.
Чуй ме, Господи, добре.
Майките не щат герои,
искат живи синове.