Самотата облече ми броня
със дебели и черни халки.
Никой няма отново да моля
за разбиране - знам че боли.
Не поканвам аз слънцето жарко
да стопи планината от лед.
Предпочитам - макар да е жалко
да дера колене занапред.
Неизгаряща искам да бъда,
да запазя и тяло и дух,
не защото останаха цели -
аз от крясъци нищо не чух ...
Не дочух ти кога ме обрече
с думи страстни на ярост, на гняв,
да съм винаги странно самотна,
за да имам сако от метал.
Самотата облече ми броня...