Строг пиес вглъбено
Стиховете на Поетите кехлибарно и любовно светят
И Ерос разширява на очите им черните зеници
Ще полетят перца от къдриците на Бог
а думите дали ще полетят след тях
Те сега са Птици уморени
Накацали по облаците
млечни над
Безбог
И са само тъмни сенки
---
Разберете ме добре Поетите само когато ги четат
са крехки и чупливи фарфорови статуйки
Прогледнали внезапно с третото око
знаят Орис бъдещи Царици мести
по гладката шахматна Писта
на един
безмислен и нечовешки Свят
---
Поетите чернобели пешки без право на Рокада са
Ни малка ни голяма И преди да се спрат
на последната дъга на хоризонта
Там в онази бяла стая
посипана
със Самота
ще са денсиращи Царици
Под звуци на неописуема Вселенска Красота
Никола Анков,
от брега...