Наивна съм-
до скука и до дъжд
плАча
за умиращата зима,
а вятърът,
като изгубен мъж
ме моли шумно
с него да замина
към онзи бряг
с измамна тишина
и мидено-сребристи
отпечатъци,
където гола
скита вечерта,
пияна
от човешките ни слабости.
Но някаква Луна
с половин око
ме дърпа за косите
разярена:
"Наивнице,
не питаш ли "Защо
сълзите на змията
са студени?!"
Долазва утро-
тежко като кръст
и вятърът
си губи суетата,
което е било
ще бъде пръст,
но нека
не убиваме
душата!