Êîïíåæúò ñ ÷óêîâå óäðÿ ñúðöåòî ìè.
Íî êàêâî å êîïíåæúò, êàæè!
Ìúãëèâî è òÿãîñòíî áóëî
â çîðàòà íà ïðîëåòíè äíè.
Ìúãëàòà ùîì ñå âäèãíå
îò òó÷íèòå ïîëÿ,
áëåñòÿò â öâåòÿòà ñâåòëè
êàï÷èöè ðîñà.
È äà íå íè èçãàðÿ
êîïíåæúò ñëåä òîâà,
âúâ âçîðà íè îñòaâà
îò ñúëçèòå ðîñà.
Mein Herz macht Sehnsucht hämmern.
Was ist doch Sehnsucht? Sag!
Ein Morgennebeldämmern
am Liebeslenzestag.
Denn ist er dann vergangen
der Nebel, der die Au
bedrückt, bleibt auf den Wangen
der Blumen heller Tau.
Und mildert sich das Sehnen,
bleibt in des Menschen Blick
wohl auch der Tau der Tränen
noch lange oft zurück.
R.M.Rilke