Отново
всяка делнична сутрин,
не особено рано,
боса и още пижамена,
търся в думите трепет.
Почти долавям
електронният шепот.
Отново
отнасям скришом във себе си
нежност, усмивка и обич.
Понякога
имам нужда от време,
в своя черупка,
в изстрадана болка.
Отново
електронният шепот
почти ме целува
с целувка последна
за нощния свят
и първа
за моята орбита дневна.
Дали съм длъжница?