Чакам кукувиците да спрат да ми предвещават бъдещето.
Тишината облива като дъжд голите ми рамена.
Сплетените тела отдавна не са мое амплоа.
Сега жадувам снега да се стопи по устните.
А последната дума, хвърлена по мен да бъде: любима.
Да одраска колената ми, да ме зашемети,
а после няма да обичам поне сто години.
Той забрави да се върне
и сега слушам само дъжда
и един шепот, който ми напомня за устни.