Ах, защо си нямам нозе, -
въздиша морето,
на скалите да се изправя,
небето да достигна...
Ах, защо си нямам ръце, -
въздиша морето,
през облаците да се протегна,
луната да прегърна...
Ах, защо си нямам устни, -
въздиша морето,
нежни думи да й прошепна,
луната да целуна...
Усмихва се загадъчно луната.
Сребърни коси разплита.
Повдига облачни поли,
сред вълните слиза да се изкъпе...
Ах, море,море,
ами сега?...
Ружа Велчева