Отиваш си и идваш пак,
но никога не мога да ти кажа
от тебе колко се нуждая, как
обичам миглите ти даже.
А често напоследък ти си само
един безплътен глас по телефона.
И липсва ми духа ти - тази гама
от чувства и емоции милиони.
И ти ми липсваш - всякога различна
с прекрасния си, цветен силует,
на летен вятър толкова прилична,
на бяла зима и на светъл мед.
И нека като дойдеш ти отново
при мен поне за миг да постоиш,
защото знай - съвсем не съм готова
над мене вече да не бдиш
със погледа си мил и хармоничен,
със поглед на "голямата сестра".
Не си отивай, много те обичам.
Обичам те, нима не го разбра?