Какво да ти напиша? Няма смисъл.
Морето ми нагарча от соленост.
Но преди да си отидеш, ще те питам -
защо ли си измислихме надеждност?
Защо ли те рисувах по стените си
и моята душа - подобно птиците,
все чакаше да ти покаже дните си
и някак си да се родиш в зениците...
Какво да ти напиша? Като е изтъркано
това безкрайно, отегчително обичане...
А все говорим - по котешки си мъркаме.
Но все ни липсва въздуха да дишаме...
И какво като те имам все по съмнало.
Навярно тайно нощем те обичам.
Но толкова ми е омръзнало от нищото,
че още те измислям. И те сричам.