Блус в мрака на неказаното...
Струни...
Една усмивка,
пепел по реверите,
дъх на неотключени врати,
безумие,
когато ти склони да ме намериш
по кожата си,
бяла от докосване,
по погледа –
по – огладнял от хищник,
по сънищата ти – последните,
в които няма обич за разнищване...
Тогава се научих да танцувам
по теб,
по закъснелите ти пътища,
по извора ти,
бягащ от скалите...
Тогава се научих да се връщам....