Небето –
разтегнато в усмивка,
се любеше със тишината,
когато птиците почиваха
на раменете ù.
А после ги прибираше –
до следващото хранене,
от шепите на тази,
която никога не спеше.
Защото малко е просото,
а много – триците.
Привет, Anonymous » Регистрация » Вход |
|